taksimde anladım

seneler önce görüşmeyi kestiğin bir dostunla tekrar buluşup aynı sohbeti edebilirmişsin meğer..
hatana rağmen affedermiş dost ;anladım..


....




seneler geçse bile aynı tatlıcıyı aynı yerinde bulur,aynı tatlıyı aynı çocukluk heyecanıyla yermişsin..
vücudun büyüyüp ilgi çekse de ruhun hala çocuk kalırmış ;anladım..

......

vücudunun nasıl olduğu önemli değil ,yüreğinin hissettiğiymiş kişinin benliği...
binlerce insanın arasına karışıp korkusuzca ''bana sarıl ''diye haykıranları gördüğümde anladım..

........

seneler geçtikçe değerlenirmiş binalar..kokusu değişirmiş ve dokusu...

gözlerimi kapatıp ellerimle eski taş binaya dokunup içindeki yaşanmışlıkları hissedebiliyormuş insan;anladım..

............

amaçlar aynıymış aslında,varılmak istenen yol da...

araçlar farklıymış sadece o yolda..

mumu suyun içine dikip yüreğimden aynı varlığa şükrettiğimde anladım..

......................

mekan bomboş olsa da;

bir büyük bardak kahve tüm sıkıntıları unuttururmuş insana..

o bomboş mekanda dostumla sohbet etmek en büyük coşkuymuş ;anladım...