olsun yine de...

resim

küçük bir kasabaydı yaşadığımız yer...babannem sevmezdi köyü,şehir isterdi,kaloriferli ev isterdi...
oysa ne çok severdim o minik bahçeli mor evi..minik bahçesinde mis gibi çilekler olur;yandaki çeşmesinde kendinden naneler biterdi..
minübüsçüydü babam..subaylığı kazanmış gidememişti..''abin okudu öğretmen oldu minübüse kim bakacak oğlum''demişti babası..''peki ''demişti babam asılmıştı direksiyona..
annesi şehirliydi yetmedi o mor ev ona..şehirden ev istedi..hem kızı da şehirde oturuyordu..''tamam ''dedi babam.. ''tamam anne '' zaten annesine yeni kavuşmuştu..5 yaşında istanbula dayısına evlatlık verilmiş ,8 yaşında istanbuldan tek başına kaçıp anne kokusunu özlememiş miydi..özlemişti elbet ama annesi sarılmadan geri göndermişti...o zaman söz vermişti babam kendine..''annem bir gün beni yanında isterse yine her dediğini yapacağım''demişti..annesi şehirden ev isterdi almaz mıydı hiç...
aldı babam ..girdi kooperatife hem annesine hem bize hem ablasına aldı evi...''hadi'' dedi gidiyoruz..
ve gittik..
taşındık mor evimizden..çifliğimiz,nanelerimiz,mor evimiz,çileklerimiz,üzüm bağımız kaldı arkamızda...
büyükbabam emekliydi..bizi oynatmaktı işi..koynuna yatırır masallar anlatırdı bana hayata dair..
babam bütün gün direksiyon tepesinde çalışır gece yine babasına getirirdi parayı...evleri de babasının üstüne yapmıştı..aile ne demek en iyi o bilirdi..ailesi yeni olmuştu..yeni kabullenmişti..
annesiyle ablası her gece kavga çıkarırdı sofrada..parayı az bulurlardı..babasıyla girerdi kavgaya babam...3 ev ödüyor,3 ev geçindiriyor,3 aileye bakıyordu..
ses etmezdi babam..alırdı bizi evimize giderdik yemek yemeden..
ben kıyamazdım büyükbabama giderdim yine koynuna..
gel zaman git zaman ödedi babam 3 evin de borcunu..arabayı büyütelim artık dedi..ne de olsa ailesine bakacaktı,subay olamamıştı..
ramazan geldi bir gün...
herkes heyecanlı herkes telaşlı mübarek ay için..
ben 9; kardeşim 6 yaşındaydı..
ramazanın girdiği ilk haftanın sabahında kapı çaldı..
büyükbabam yanında 2 adamla babamı çağırdı kapıya..bakmadı gözlerime ilk defa..
''anahtarı ver arabayı satıyorum''dedi
''niye ''dedi babam sadece ..''niye ekmeğimi elimden alıyorsun baba ..''
''satıp parayı bankaya koyacağım ..yaşlılığımı yaşayacağım,annenle gezeceğiz ''dedi büyükbabam ..
babam verdi anahtarları..
ama sadece ''çocuklarımın rızkını bu ramazan gününde alıyorsun ya baba o parayı sağlıklı yemek nasip olmasın ''laflarını duydum babamın..
sonra anladık biz açlık ne demekmiş..bir gece önce herşeyin;paran ,araban,ekmeğin,evin varken birden bire herşeyini kendi ailenin hırsı yüzünden kaybetmek ne demekmiş..
babam habersiz işini kaybettiği için o küçük kasabada 3 ay iş bulamadı..o zaman ramazan kış ayına denk geliyordu ve ben üstümde halamdan kalma eski montumla karda aşağıki mahalleye ekmek sırasına gidiyordum..
kavga edenler,ezilenler,küfredenler...
100 lira daha ucuz diye ..çünkü mecburduk,çünkü bir daha asla peyniri kocaman lokmalarla yiyemezdik,çünkü öğlenleri yediğimiz tek şey ekmeği tereyağıyla kavurmaktı..
annesi babamı bir kez daha sokağa atmıştı..
herşey geçiyordu da onun sızısı geçmiyordu babamın kalbinden..
ve zaman geçti...
bir duyduk ki büyükbabamın bir bacağını kesmişler...
sonra birini daha...
artık yatağa bağlıydı..
oysa gezecekti karısıyla..arabanın faizini yiyecekti bankadaki parasıyla...
olsun yine de..
ben o ekmek kuyruğunda ekmeğin nasıl değerli olduğunu öğrendim..
olsun yine de..
ben babamın yüreğinde anne sızısının ne demek olduğunu öğrendim..
olsun yine de..
ben nasıl 1 lokma ekmekle doyulacağını öğrendim..
ama ben en çok yine de büyükbabamı severdim..
kızıyla karısının hırsına kapılıp oğlunu attığı için ağlayarak ve yalvararak ölüşü asla gözümün önünden gitmiyor..
ve benim her ramazanda ailemin geçmişi için içim sızlıyor...