Seneler önce ..
Yani dedemi kaybettiğim sene..
Ölümün aslında hiç de uzak ve soğuk olmadığını anladığım sene..
Soğuk değil; çünkü onu hepimizin gideceği bir tatile en önce yollamışız ,bizi orada bekliyormuş gibi düşünmeye başladığım sene..
Halamın oğlu ,ben ,3-4 arkadaşımız daha gece 12 de mezarlığa girip sabah 4 gibi çıktığımız sene..
O yaz her gece 12 de mezarlığa girip orta yerdeki çeşmenin orada sabaha kadar oturur ölümü,aslında bizi gördüklerini,aslında onları hissedebildiğimizi konuştuğumuz sene..
Çorum'da mezarlıkta ağlayan kız haberini okuduğumdan beri ,sosyal medyanın aktif olmadığına şükrettiğim sene..
Küçücük kasabada çok farklı anılabilirdik zira..
ne kadar çok seviyoruz insanlara ve onların duygularına musallat olmayı. rahat verseler ya bi.
YanıtlaSilyutupta mezarlık videosu olabilirdi yani di mi :)
YanıtlaSil@kişisel depresyon anları ; valla sosyal medya bazen o kadar burnunun dibine sokuyor ki bazı şeyleri..kız hasta dediler hala rahat bırakmayıp deşiyorlar.
YanıtlaSil@deeptone ;kesinlikle olurdu :) annemi düşünemiyorum :)
sosyal medya ile insanlar nereden nereye geldi değil mi :((
YanıtlaSilay kuzum ne iyi dedin iyiki sosyal medya yokmuş
YanıtlaSilzaten keşke de olmasaymış da dedirtiyor ya bize hep bu sıralar.. teknoloji bizi esir etmişken ölümü düşünen kaldı mı acaba? iki tuşa basıp ölümsüzlüğü seçebilir sanıyor şimdiki nesil!