dağ..

Bugün işe ağlayarak geldim..

sebebi yok..

aslında sebebi çok demek daha doğru olur..

bir çok nedeni içimde biriktirip dağ haline getirip ufacık bir nedenden dolayı o dağı yıkıyorum..

sabah kalktığımda içimdeki yük hala yerliyerinde duruyordu ve ben bunu nasıl taşıyacağımı düşünüyordum..

her zamanki saatte servisin geldiği yere ilerledim..

bekledim yok..

aradım..

erken geçmiş ..

beklemeden geçmiş gitmiş..

yavaşça eve döndüm..

kapıyı açtığımda annem ve sümsük kedim bana bakıyordu..

servis erken geçmiş dedim usulca..

arabanın anahtarlarını alıp kapıyı çektim..

asansöre bindiğimde aynaya baktım..

bir acayip geldi suratım..

sonra arabaya yaklaştım usulca..

kapıyı açıp bindim ve kapattım..

işte o an o içimdeki dağ yıkıldı..

ağladım..

dakikalarca orada ağladım..

dışardan bakıldığında tek sorun servisin erken geçmesiydi oysa ki..