ailemin garip hikayesini bilmeyenler bu yazıyı anlamayabilirler..
1.hikaye burada
hikayenin devamı burada
annemlerden bütün resimleri evime getirdim.
tek tek ayırdım,tek tek dokundum..
babamı dayısına evlatlık vererek iki erkek kardeşi ayıran babannemi düşündüm..
tam abi kardeş dayanışma içinde olacakları sırada amcamı kaybetmemizi bir de..
amcam ailedeyken babam yoktu,babam ailesine geri döndüğünde amcam ..
sonra ikisinin gençlik fotoğraflarını koydum çerçevelere..
yerleştirdim yan yana..
hem babamda,hem bende,hem amcamda,hem amcamın kızında bu büyük yara..
sırf annelerinin hırsları uğruna;
birbirine hasret giden iki kardeş..
birbiriyle görüşemeden büyüyen iki kuzen..
4 yorum:
bazen hayatta hiç anlam veremediğimiz, isyan ettiğimiz deneyimlerin aslında bizlere bambaşka kapılar açtığını, yepyeni öğrenimler kazandırdığını anlayabiliyoruz çok zaman sonra....
Ben bu hikayeleri okumamışım zoitsa, okudum ve yıllardır yüzünü görmediğim sesimizi duymaya bile ihtiyaç duymayan. Kendi öz oğlunu 16 saatlik yoldan gelip telefon ettiğinde ben geldim anne demesine rağmen evine davet bile etmeyen Babaannem geldi aklıma.
Vicdan dediğin şey herkese nasip olmuyor tatlım ne yazık ki ...
NzN;O kapıları açarken çok şey götürüyor senden.
Damlacım;bir tek benim babanne yaram yokmuş meğer..üzülüyor insan böyle olunca.
merhaba;
hayatımızı etkileyen ve çizen ayrıntıların en önemlileri çok hoş bir blog tanıdığıma çok sevindim...
Yorum Gönder