yağmur yeni başlamış şiddetini arttırmak üzereydi..''minübüs yarım saat daha gecikirse kesin hasta olacağım ''diye geçirdim içimden..
bin bir güçlükle bindiğim minübüste ''ilerleyelim lütfen ''diyen şöföre itaat eden insanlar kervanına katılıp sistemli bir şekilde ilerlemeye çalışıyordum..
nihayet bir boşluk alan bulup kendimi cam kenarına yapıştırdım..gün içinde yapılan hesaplar,hazırlanan raporlar,verilen emirler,sömürülen enerji günün sonunda tamamen ruhumu kemirmişti..
tam o anda gözlerim cam kenarında oturan doksan yaşlarındaki teyzenin kırmızı ojelerine takıldı ..
doksan yaş..kırmızı oje..
-ben ne zaman yaşamaktan vazgeçmiştim böyle..-
4 yorum:
kim bilir?...
Öyle insanlar önünde saygıyla eğilip gidip 85 gündür tembellikten ve vakitsizlikten boyatamadığım saçlarımı boyatmak istiyorum :))
Güzel bir sorgulama. Sevdim.
biz hiç yaşamıyoruzki kuzum....
Yorum Gönder